Το δωμάτιο με τα κάτοπτρα.

 

- Τι κάνεις εκεί;    
-- Εσύ τι βλέπεις; Καθαρίζω τον καθρέφτη.
-Γιατι;

--Για να κάνει καλύτερα την δουλειά του.

- Και ποια είναι αυτή;
-- Να αντικατοπτρίζει όσο πιο πιστά γίνεται οτι βρίσκεται απέναντι τού.
- Καταλαβα.

  Εκεί που ζεις υπάρχει καθρέφτης;
-- Ναι.
- Και τι βλέπεις σε αυτούς;
-- Δεν είπα ποτέ ότι είναι πολλοί.
- Δεν χρειάζεται .Κάνεις δεν έχει μόνο ένα είδωλο. Απάντα.
-- Αυτό που βλέπεις εσύ κοιτώντας με.
- Άρα η αντίληψη μου για εσένα σε χαρακτηρίζει;
-- Κάποιες φορές ναι.
Άλλες φορές δείχνουν Αυτό που θέλω να βλέπω εγώ κοιτώντας εκείνους.
Κάποιες άλλες, υπάρχει σκοτάδι και δεν βλέπω τίποτα πέρα από αυτό. Ορισμένες είναι όλοι τους στραμμένοι σε έναν.
- Και τότε; Τότε τι συμβαίνει;
-- Δεν ξέρω.
- Γιατί;
-- Ποτέ δεν κατάφερα να κοιτάξω.
- Σε τύφλωνε κάποιο φως;
-- Όχι . Σίγουρα όχι κάποιο φως.
- Τότε;
-- Ο φόβος του να μην αρέσει αυτό που θα δω.
- Δοκίμασες ποτέ να σπάσεις κάποιον.
-- Ναι.
- Και τι έγινε;
-- Μάζεψα τα κομμάτια και τα πέταξα.
- Και μετά;
-- Εθίστηκα και συνέχισα να σπάω μέχρι που έμεινε ένας.
- Αυτόν; Γιατί δεν τον έσπασες:
-- Γιατί μετά δεν θα ήμουν κανείς.
- Θα ήταν τόσο άσχημο αυτό.
-- Ναι. Όχι. Η ανυπαρξία δεν μπορεί να είναι άσχημη η όμορφη. Απλά είναι.
- Αφού δεν ζεις εδώ, ο καθρέφτης που γυαλίζεις δεν είναι δικός σου.
-- Ναι, σωστά. Είναι δικός σου.
- Αποκλείεται. Πρώτη φορά τον βλέπω.
-- Γιατί πρώτη φορά κοίταξες εδώ.
- Περίεργο.
-- Τι πράγμα;
- Όταν κοιτάζω μέσα δεν βλέπω τίποτα...