Ημέρα 5η.

Αγαπητέ κύριε J.

Είναι κάποιες φορές που ακούω λέξεις από ανθρώπους που ενώ τις αναγνωρίζω δεν κατανοώ την σημασία τους . Μοιάζουν με πρόσωπα στο πλήθος που βλέπεις φευγαλέα. Σήμερα ήταν μια από αυτές. Ένας φίλος μου μίλησε για την επιθυμία. Τον ρώτησα τι εννοεί και σαν συνώνυμο προσπαθώντας να το αποδώσει καλύτερα χρησιμοποίησε την λέξη ανάγκη. Και δεν κατάλαβα . Και μου εξήγησε. Και πάλι δεν κατάλαβα. Και προσπάθησε ξανά , αυτή τη φορά όσο πιο ανοιχτά γινόταν. 

Μου είπε ότι επιθυμία είναι να την βλέπεις και να ανοίγεσαι τόσο που τελικά κλειδώνεις. Να ξέρεις ποια γεύση προτιμά. Ποιο τραγούδι αγαπά και ποιο αγαπά να αποφεύγει. Ποιας ταινία τα λόγια ξέρει απ έξω. Να καταλαβαίνεις  πότε η σιωπή της έχει κενό και πότε είναι πιο γεμάτη από όλα τα λόγια του κόσμου. Να την έχεις δει να ρίχνει τοίχοι και άμυνες και να μένει ευάλωτη. Εκτεθειμένη . Να ξέρεις τι την ενοχλεί και τι την γαληνεύει. Να  μουδιάζεις από το χαμόγελο της και να ξεχνάς σκέψεις και στρατηγήματα. Να χαζεύεις τον τρόπο που χαλά το βλέμμα της όταν έρχεται η κούραση και να μαθαίνεις ότι τελικά δεν είναι πάντα κακό να φοράς μάσκα .Να ξέρεις πως είναι όταν η όρεξη προηγείται. Να βλέπεις τα απλά δύσκολα μα ταυτόχρονα τα δύσκολα εφικτά. Να νιώθεις ότι επικοινωνείτε χωρίς να χρειάζεται να ακουστεί λέξη. Να νιώθεις στο δέρμα σου την χημεία. Να βλέπεις τα πράγματα που αγαπάς να χάνουν το χρώμα τους  αν δεν τα βλέπει κι εκείνη δίπλα σου. Να ξέρεις ποια  είναι η πιο δυνατή ευχή της και ποιος ο χειρότερος φόβος της. Να θέλεις να την προστατέψεις ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να το κάνεις  από τον ίδιο σου τον εαυτό. Να θέλεις να είναι ευτυχισμένη ακόμα κι αν την ευτυχία της την φέρνει η απουσία σου. 

 Όταν μου τα είπε όλα αυτά επιτέλους κατάλαβα. Κατάλαβα γιατί ενώ ξέρω την λέξη δεν κατανοώ την έννοια της. Η επιθυμία δεν είναι κάτι το απλό. Και τα πράγματα μάλλον στην ζωή πρέπει να είναι απλά. Εύκολα. Γιατί η ζωή είναι μικρή. Δεν πρέπει να την κάνουμε και δύσκολη. Σωστά ;

 

Μέρα πέμπτη.

Με σεβασμό και εκτίμηση Λ.