Sanctum

  Ήλιος ,φεγγάρι και πάλι ήλιος. Ο χρόνος όταν είσαι στο βουνό δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετράει είναι οι μυρωδιές που σου χαρίζει το χώμα και τα χρώματα που σου φέρνει κάθε φορά η διαφορετική διάθεση του φωτός.             Σχεδόν χαμένος μέσα στον χρόνο κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια διχάλα με μια ταμπέλα στην μέση. «Φυλακή» στραμμένο προς την μια πλευρά και από την άλλη απλά ένα βέλος . Όπως είναι φυσικό για εμένα ,θέλοντας να μάθω τι μπορεί να βρισκόταν φυλακισμένο πάνω σε ένα βουνό ,σε μέρος που έφτανες μόνο από τύχη, διάλεξα την ατραπό που εγγυόταν στέρηση της ελευθερίας. Λίγες δεκάδες βήματα αργότερα ένας λάκκος φανερώθηκε μπροστά μου. Ήταν δεν ήταν τρία – τέσσερα μέτρα σε ύψος και σε σημεία υπήρχαν διάσπαρτες ενδιάμεσες μικρές προεξοχές σαν σκαλοπάτια ,όλες στην ιδιά απόσταση από το έδαφος. Πάνω από τον λάκκο υπήρχε ένα μικρό αλλά φαρδύ πέτρινο τείχος . Έστεκε εκεί , όρθιο μόνο του σαν ένα κομμάτι κάποιου κάποτε επιβλητικ...

      Το ταξίδι μου δεν είχε προορισμό. Για αυτό περπατούσα συνεχώς μέχρι να βρω κάτι που δεν έχω ξαναδεί.    Κάποια στιγμή, μετα από μέρες έφτασα σε ένα μαγικό ξέφωτο. Ήταν ένα μικρό κρυφό οροπέδιο που δεν μπορούσε κάνεις να το δει από μακριά. Η μόνη πλευρά που κάποιος να μπορεί να το πλησιάσει ήταν καλυμμένη από άκρη σε άκρη με πλατιές πυκνές και ψηλές θημωνιές που σαν κάποιος λες και τις έχει φυτέψει εκεί για να μην μπορεί κανείς, ζώο η άνθρωπος να πλησιάσει . Προστασία. Ναι. Ο μονός λόγος που μπόρεσα να βρεθώ εκεί ήταν γιατί εκείνο με κάλεσε. Στα δεξιά , από τους βράχους που υψώνονταν και το προστάτευαν από τον βορειά ανάβλυζε νερό. Μια μικρή πηγή που ήταν τόσο όσο ,ώστε να σχηματιστεί ένα ποταμάκι . Χάριν σε αυτό, ένα ψηλό όμορφο καταπράσινο και πυκνό πλατάνι είχε φυτρώσει .Ήταν στο καλύτερο σημείο. Μεγαλωμένο στην άκρη του οροπεδίου σε σημείο που τίποτα δε του έκοβε την θέα λες και ήθελε να μπορεί να παρατηρεί από ψηλά τον κόσμο. Είχε μια κούνια δε...

  Ταξίδι . Κάθε ένα από αυτά ξεκινάει με την πιο απλή διαδικασία. Με αυτή που μας έβαλε η φύση από την αρχή σχεδόν της βρεφικής ηλικίας με σκοπό την επιβίωση και την ανεξαρτ ησία. Ένα βήμα. Κι άλλο ένα. Κι ένα ακόμα. Τα μόνα που χρειάζονται για να ξεκινήσει λοιπόν αυτό το ταξίδι είναι η προαναφερθείσα διαδικασία και κάτι ακόμα. Να κοιτάς προς τα εκεί που θέλεις να πας. Και μόνο εκεί. Δεν είναι μια μοναχική διαδικασία απαραίτητα. Αρκεί οι συνοδοιπόροι να κοιτούν και οι δυο στην ίδια κατεύθυνση .Ειδάλλως εξ ορισμού ,δεν ταξιδεύουν μαζί. Απλά συναντήθηκαν κάπου.     Ο σκοπός διαφέρει από άτομο σε άτομο. Κάποιοι θέλουν να αφήσουν πράγματα πίσω τους, άλλοι να ξεφύγουν από κάτι κι άλλοι να γνωρίσουν κάτι καινούργιο. Ορισμένες φορές οι λόγοι αυτοί μπλέκονται μεταξύ τους κάνοντας τον σκοπό του ταξιδιού θολό. Για τους τυχερούς κατά την διαδρομή όλα θα ξεδιαλύνουν και έτσι θα καταλάβουν τι είναι αυτό που ζητούν. Για τους λιγότερο τυχερούς θα είναι μια ακαθόριστη πορεία. Άτυχοι όμω...

  Ότι δίνεις , παίρνεις. Μια από τις πιο συχνά αναπαραγόμενες σοφιστείες και η πιο ανακριβής. Κατ’ αρχάς καλό είναι να επανεξετάσεις την αξία του «δίνεις» . Τότε και μόνο τότε μπορείς να αξιολογήσεις το «παίρνεις» . Αυτό αφενός γίνεται προσδιορίζοντας το αν αυτό που δίνεις έχει την ίδια αξία για εσένα με αυτόν που το λαμβάνει. Αν εσύ, παραδείγματος χάρη, απαρνηθείς την βολή σου πράττοντας αλληλέγγυα αλλά ο αποδέκτης αυτής της αλληλεγγύης ούτε την είχε ανάγκη ούτε την ζήτησε ,τότε δεν θα χαίρει της αξίας που πίστευες εσύ ότι θα έχει και κατ’ επέκταση δεν θα σου επιστραφεί η θα σου αναγνωριστεί με κάποιο τρόπο. Είναι σα να προσφέρεις νερό σε κάποιον που πεινάει η να δίνεις τροφή σε κάποιον που είναι ήδη χορτασμένος. Επιπρόσθετος το αρχικό σου κίνητρο , δηλαδή η απολαβή θέτει το όλο επιχείρημα σε σαθρές βάσεις. Καλύτερα να δίνεις επειδή θέλεις να δώσεις χωρίς να συνυπολογίζεις την απολαβή , παρά να προσφέρεις με αυτοσκοπό να λάβεις.  ΟΙ άνθρωποι κουβαλάμε πληγές μαζί με όλα τα υπ...