Ημέρα 10η.

 

Αγαπητέ κύριε J.

 

Αρχή και τέλος. Έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες και ορισμένες από την φυσική τάξη. Ένα έτος πλήρες. Στην αυγή του γεμάτο μαγεία και ευδαιμονία. Στη δύση του γεμάτο με γνώση. Στο ενδιάμεσο μαθήματα. Μαθήματα που έλαβα από τους συνδαιτημόνες μου, τις καταστάσεις και τον καθρέφτη μου. Λάθος αποφάσεις που μετουσιώθηκαν σε λανθασμένες πράξεις . Αμφισβήτηση που κατέληξε σε ολοκληρωτική αποδόμηση . Τοίχοι που έπεσαν μόνο και μόνο για να μου υπενθυμίσουν τον λόγω ύπαρξης τους. Αναμνήσεις που μετατράπηκαν σε βάρος. Η προσπάθεια μου να σε βρω αποδείχθηκε άκαρπη. Η ανυπομονησία μου να με βρω , ατελέσφορη και επίπονη. Το συναίσθημα κατέστησε  την αντιληπτική μου ικανότητα ελλιπή . Υπέπεσα σε όλα τα λογικά λάθη που με δίδαξες να μην πέσω. Μια πηγαία συμβουλή του υποσυνείδητού μου που δεν κατάφερα να ακολουθήσω. "Μίλα λιγότερο". Φόβος ; Ίσως. Φόβος για εκείνους που επίμονα με τραβούσαν έξω από το δικο μου δωμάτιο πανικού που σε εκείνους φάνταζε κελί λέγοντας μου ότι δεν υπάρχει λόγος να προστατεύομαι από κάτι, μόνο και μόνο για να με κλείσουν σε ένα άλλο κελί. Και δεν ήταν κανείς εκεί. Και περίμενα. Αλλά κανείς δεν φάνηκε. Και τελικά έμαθα να ζω με την απουσία.  

Κενό. Φυγή ; Όχι. Δεν έχω την τάση. Είναι κάτι διαφορετικό. Απομακρύνομαι οριστικά από κάπου που δεν είμαι ευπρόσδεκτος . Τέλος. Δεν θα μπορούσε αλλιώς άλλωστε.

Δεν ήταν όμως ένας χαμένος χρόνος . Για την ακρίβεια δεν υπήρξε ούτε μια χαμένη ημέρα. Κάθε στιγμή που σου μαθαίνει κάτι δεν μπορεί να είναι χαμένη. Επιθυμία .Τελικά η πηγή του πόνου. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η ζωή ωθείτε από την επιθυμία. Ίσως τελικά αυτό είναι και η λύση.

Χρόνια πολλά κύριε J. Ελπίζω να είσαι όπως ήσουν πάντα.

Μέρα δέκατη.

Με σεβασμό και εκτίμηση , Εγώ.