Ημέρα 8η.

 

Αγαπητέ κύριε J.

Μαγεία. Δεν είναι κάτι που μπορείς να επιδιώξεις. Είναι κάτι που φτάνει μόνο του, όταν όλα τα σωστά είναι εκεί που πρέπει.

Τότε έρχεται. Σε παίρνει μαζί της, βήμα βήμα .Ήρεμα, χωρίς να το καταλάβεις καν. Και τότε χαμογελάς. Δίχως να ξέρεις γιατί. Κι αν προσπαθήσεις να το εξηγήσεις με λόγια  θα καταλήξεις να βγάλεις κουτσές προτάσεις που θα τελειώσουν πάλι με εκείνο το ανόθευτο χαμόγελο. Δεν μπορείς να την ορίσεις , ούτε να την ζυγώσεις με το ζόρι. Έρχεται ακάλεστη σαν βοριάς και την συνοδεύει γιασεμί. Δεν την βλέπεις. Την νιώθεις. Κι αν δεν το καταλάβεις , μην σκας, θα την νιώσει το δέρμα σου για σένα.

Θα την βρεις στο χαμόγελο που αγγίζει τα χείλη εκείνων που θαυμάζουν την στιγμή χωρίς να έχουν μιλήσει καν. Σε παρέες ενηλίκων παιδιών που θυμούνται το τότε όχι αναπολώντας το ,αλλά θησαυρίζοντας το, αναγνωρίζοντας ότι είναι αυτό που τους έφερε στο σήμερα. Θα την βρεις όταν ξυπνήσεις κοιτώντας αυτό που ονειρεύτηκες. Κάποιες φορές κρύβεται σε μια ουρά που κουνιέται η σε κάποιο θαλασσινό ηλιοβασίλεμα. Σε ένα τραγούδι η σε ένα κρυφό άγγιγμα .Αυτές τις στιγμές το σωστό και το λάθος σου μοιάζουν ξεκάθαρα. Εκείνες τις στιγμές ξέρεις ότι το να γυρίσεις το κεφάλι δεν είναι πισωγύρισμα γιατί τελικά δεν είναι κάτι που προσπέρασες, παρά μόνο ξέχασες ότι περπατά δίπλα σου. Κάποια πράγματα απλά «είναι». Και δουλειά της μαγείας είναι να στα υπενθυμίζει ακόμα κι αν εσύ θέλεις να τα ξεχάσεις. Ακόμα κι αν θέλεις να γλυτώσεις από τα όμορφα εκείνη θα φτάνει . Και θα μυρίζει πάντα γιασεμί.

Μέρα όγδοη  .

Με σεβασμό και εκτίμηση , Λεβάντες.