Ημέρα 7η.

 

Αγαπητέ κύριε J.

Ακριβώς ένα έτος πριν. Μία στιγμή. Ο χρόνος ήταν πάντα σχετικός ούτως η άλλως. 365 ημέρες τόσο γεμάτες που κάναν για άλλες τόσες. Στο ίδιο σημείο. Στην θάλασσα μέχρι τα γόνατα. Μόνο που αυτή τη φορά η νύχτα είναι αφέγγαρη και έναστρη. Ο άνεμος ανατολικός και ήπιος σαν ψίθυρος και στα  αυτιά μου να ηχεί πάλι εκείνη η άλλη "Θάλασσα". Μαγεία. Παραδέχομαι ότι ακόμα κι αν δεν πιστεύω στην μοίρα αυτός ο άνεμος είναι γραφτό να με καθορίζει .

Ο ίδιος άνθρωπος και τόσο διαφορετικός. Τότε με χαρά  και δόσεις ευτυχίας μέσα μου για όσα αναπάντεχα συνέβησαν και όσα έπονται. Αντάρα. Η έκσταση του πρωτόγνωρου. Κάτι το οποίο σιωπά την φωνή της λογικής και αφήνει την πίστη και τις αισθήσεις να κυριαρχούν. Εμπιστοσύνη. Σε εμένα και στους ανθρώπους μου.

Τώρα γαλήνιος. Καμία προσδοκία. Τίποτα να περιμένω. Τότε φοβόμουν πως μοιάζω στην θάλασσα που με τραβά. Τώρα ευχαριστώ για αυτή την ομοιότητα. Τότε σίγουρος ότι αλλάζω. Ότι γίνομαι πιο ανοιχτός και προσβάσιμος. Ότι ήρθε η στιγμή κι ότι υπάρχουν ευήκοα ώτα. Τώρα ,γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν αναγκαία παρέκκλιση που έγινε για να μου υπενθυμίσει τον λόγο που περισσότερο σκέφτομαι πάρα μιλάω. Κάπου μεταξύ του τώρα και της στιγμής που πέρασε χάθηκα. Με επανέφεραν οι μοναδικές προσδοκίες που είχα από τους δικούς μου ανθρώπους. Απαιτήσεις που δεν αιτήθηκα .Απαιτήσεις που δεν πληρώθηκαν. Το ήξερα ,το ξέχασα ,το θυμήθηκα. Ξέρω ποιός είμαι και γνωρίζω ποιός είναι ο ρόλος μου. Έκτακτες συμμετοχές και παρατήρηση. Έντονες, σύντομες μα ειλικρινείς επαφές. Τις άλλες δεν τις χρειάζομαι. Ποτέ δεν τις χρειαζόμουν. Έμαθα πολλά πράγματα για εμένα και για τον κόσμο γύρω μου. Θυμήθηκα άλλα τόσα. Μακάρι και η επόμενη στιγμή να μου φέρει όσα και η προηγούμενη . Αν το κάνει δεν θα βρεί τίποτα για να πάρει πίσω.  

  

Μέρα έβδομη .

Με σεβασμό και εκτίμηση , Λεβάντες.