Κατ' ευχήν.

Ξεχνάς άνθρωπε. Ξεχνάς. 

Κι ό,τι ξεχνάς λησμονιέται. Και μοιάζει σαν να μην καμώθηκε ποτέ. 

Ξεχνάς να αγαπάς και να αφήνεις να σ' αγαπούν. Ξεχνάς να ζητάς συγνώμη και να συγχωρείς. Κοπιάς να πορευτείς τα προς το ζην και κάπου στον δρόμο χαλάς το "ζην" από την πρόταση. Στο φόβο του να πληγωθείς , πληγώνεις. Δεν εμπιστεύεσαι μήτε δένεσαι. Δεν λογάς κι' ούτε λογίζεις.

Πότε ήταν η τελευταία φορά πού χαμογέλασες με μόνο αίτιο το πρωινό 'λιόβγαλμα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έστεκες ευτυχισμένος με όσα βαστούν τα χέρια σου; Ποια ήταν η στερνή φορά πού μοιράστηκες κάτι με κάποιον, κι ένιωσες ότι εκείνη την στιγμή δεν θα 'θελες να 'σαι πουθενά αλλού εκτός απ' το πλάι του; Ξέχασες πως είναι να βρίσκεις μαγικά τα απλά.

Ξεχνάς , κι ' λήθη σου ταίριαξε..

Άνθρωπε.

Είθε τα πόδια σου να αγγίζουν χώμα και οι μυρωδιές σου να γεμίζουν γιασεμί , θυμάρι και δυόσμο. Είθε να 'χεις πίστη βαθιά σα θάλασσα και θέληση γερή σα πλατάνι. Ο ήλιος να μην σε τυφλώνει, μα να τον έχεις πλάτη. Να σου βλογά το διάβα. Είθε τα χέρια σου να  είναι βρώμικα και το βλέμμα σου καθάριο. Να σε σκιάζονται οι φόβοι σού και να σ' αγκαλιάζει το δίκιο. Να ’χεις πάντα φωτιά. Είθε να μην ξεχάσεις ποτέ.