Χρόνος.

Είναι παράξενος ο χρόνος. Είμαστε παράξενοι και εμείς. Πιστοί μοιρολάτρες και ακόλουθοι του. Έχουμε την ανάγκη να τον μετράμε ,να τον ορίζουμε ,να αυτοτιμωρούμαστε για το πέρασμα του . Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον ορισμό που δώσαμε στην φθορά . Μια παράξενη μα πραγματική ανάγκη να ξέρουμε πότε είναι το τώρα ,τι να περιμένουμε αύριο  και να φτιάχνουμε συνέχεια ένα τέλος και μια αρχή όποτε μας βολεύει. Έρχεται σαν χάδι ανακούφισης στην σκέψη μας όταν αφήνουμε ανολοκλήρωτα πράγματα η μεταφέρουμε τις ευθύνες από το τώρα στο μετά λέγοντας μας “ Ηρέμησε ,έχεις χρόνο ακόμα” . Και μετά σαν τιμωρός που ξέχασε την προηγούμενη παρότρυνση του ξεκαθαρίζει ότι πάει , πέρασε, κι αν έπεσες στην παγίδα του αύριο τότε απλά έχασες  την όποια ευκαιρία . Τελικά ίσως να μην φταίει ο χρόνος που περνά ,αλλά η φυγόπονη  κι οκνηρή συνήθεια να αφήνουμε όποτε μας βολεύει το σήμερα να γίνεται χθες και μετά να κατηγορούμε τον χρόνο που πέρασε. Μα δεν είναι αστείο να κατηγορείς  την φθορά που έκανε απλά την δουλεία της;