Ημέρα 1η.

-

 Αγαπητέ κύριε J.



Τι να σου πω για την θάλασσα; Η ιδιοσυγκρασία της γνωστή. Στιβαρή και ταυτόχρονα εύπλαστη. Ήρεμη ,φιλόξενη και συνάμα καταστροφική και ακατάδεκτη. Ικανή να διαμορφώσει κάτι αργά και ομαλά η με ορμή να καταστρέψει άμεσα ότι βρεθεί στον δρόμο τής. Η διάθεση της αλλάζει εν ριπή οφθαλμού. Ακόμα και όταν φαινομενικά είναι γαλήνια ,αν την ψάξεις , από την επιφάνεια μέχρι τον βυθό θα διαπιστώσεις ότι πολλά είναι τα ρεύματα που την επηρεάζουν. Που την διαμορφώνουν και τελικά της αλλάζουν τον χαρακτήρα. Μοιράζει απλόχερα ζωή. Την παίρνει πίσω εξίσου εύκολα. Σκληρή και δίκαιη ,με την δικιά της μοναδική αίσθηση της δικαιοσύνης. Ξέρεις καλά πόσο με γοητεύει η θάλασσα. Το άγνωστο ,και η καθολικότητα της εγείρουν το δέος και την περιέργεια
Ξέρεις καλά πόσο με τρομάζει η θάλασσα . Ποτέ δεν τα πήγα καλά με την αίσθηση ότι δεν έχω τον έλεγχο. Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ απ' όλα όμως , είναι το ότι όσο πιο βαθιά κοιτάζω μέσα μου βλέπω ότι κάθε μέρα της μοιάζω όλο και περισσότερο..


Μέρα πρώτη.
Με σεβασμό και εκτίμηση Λ. 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο άνθρωπος που δεν μπορούσε να ξεχάσει.

-
  Ήλιος ,φεγγάρι και πάλι ήλιος. Ο χρόνος όταν είσαι στο βουνό δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετράει είναι οι μυρωδιές που σου χαρίζει το χώμα και τα χρώματα που σου φέρνει κάθε φορά η διαφορετική διάθεση του φωτός.             Σχεδόν χαμένος μέσα στον χρόνο κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια διχάλα με μια ταμπέλα στην μέση. «Φυλακή» στραμμένο προς την μια πλευρά και από την άλλη απλά ένα βέλος . Όπως είναι φυσικό για εμένα ,θέλοντας να μάθω τι μπορεί να βρισκόταν φυλακισμένο πάνω σε ένα βουνό ,σε μέρος που έφτανες μόνο από τύχη, διάλεξα την ατραπό που εγγυόταν στέρηση της ελευθερίας. Λίγες δεκάδες βήματα αργότερα ένας λάκκος φανερώθηκε μπροστά μου. Ήταν δεν ήταν τρία – τέσσερα μέτρα σε ύψος και σε σημεία υπήρχαν διάσπαρτες ενδιάμεσες μικρές προεξοχές σαν σκαλοπάτια ,όλες στην ιδιά απόσταση από το έδαφος. Πάνω από τον λάκκο υπήρχε ένα μικρό αλλά φαρδύ πέτρινο τείχος . Έστεκε εκεί , όρθιο μόνο του σαν ένα κομμάτι κάποιου κάποτε επιβλητικ...
Διαβάστε περισσότερα

Διάττοντες αστέρες.

-
 "Για πάντα". Χρησιμοποιείται για να ορίσει την χρονική διάρκεια μιας ορισμένης συνθήκης. Το διάστημα που καλύπτει ,διαφέρει ανάλογα τους συμβαλλόμενους,τον χρόνο η τις ιδιαιτερότητές που φέρει η ώρα της σύναψης.  Για κάποιους ,πολύ σπάνιους, είναι εφάμιλλη της διάρκειας τής ζωής τούς. Κάποιοι άλλοι όντας συνεπαρμένοι από τα συναισθήματα δεν τοποθετούν ένα νοητό όριο μη κατανοώντας καν την σημαντικότητα, που ίσως,έχει μια τέτοια δέσμευση. Ορισμένοι λίγοι γνωρίζουν ότι ισχύει για την διάρκεια που αυτές οι συνιστώσες υφίστανται. Αυτοί οι λίγοι, δεν χρησιμοποιούν αυτή την φράση. Αν πέσουν στην παγίδα να το κάνουν εθελοτυφλούν για ένα χρονικό διάστημα ώστε να βιώσουν αυτά που μπορεί να τούς προσφέρει.Στην συνέχεια όμως ξυπνάνε βίαια από την λήθη της αυθυποβολής.Βίαια και επώδυνα. Αυτή η οδύνη άλλοτε γίνεται προσωπικό βίωμα κι άλλες φορές επιβάλλεται στους υπόλοιπους συμβαλλόμενους. Σοφία είναι να αποφεύγεις την οδύνη μαθαίνοντας από τα λάθη σου. Παρ όλα αυτά η εφήμερη φύση μα...
Διαβάστε περισσότερα

Ο σπόρος και το ξέφωτο.

-
      Το ταξίδι μου δεν είχε προορισμό. Για αυτό περπατούσα συνεχώς μέχρι να βρω κάτι που δεν έχω ξαναδεί.    Κάποια στιγμή, μετα από μέρες έφτασα σε ένα μαγικό ξέφωτο. Ήταν ένα μικρό κρυφό οροπέδιο που δεν μπορούσε κάνεις να το δει από μακριά. Η μόνη πλευρά που κάποιος να μπορεί να το πλησιάσει ήταν καλυμμένη από άκρη σε άκρη με πλατιές πυκνές και ψηλές θημωνιές που σαν κάποιος λες και τις έχει φυτέψει εκεί για να μην μπορεί κανείς, ζώο η άνθρωπος να πλησιάσει . Προστασία. Ναι. Ο μονός λόγος που μπόρεσα να βρεθώ εκεί ήταν γιατί εκείνο με κάλεσε. Στα δεξιά , από τους βράχους που υψώνονταν και το προστάτευαν από τον βορειά ανάβλυζε νερό. Μια μικρή πηγή που ήταν τόσο όσο ,ώστε να σχηματιστεί ένα ποταμάκι . Χάριν σε αυτό, ένα ψηλό όμορφο καταπράσινο και πυκνό πλατάνι είχε φυτρώσει .Ήταν στο καλύτερο σημείο. Μεγαλωμένο στην άκρη του οροπεδίου σε σημείο που τίποτα δε του έκοβε την θέα λες και ήθελε να μπορεί να παρατηρεί από ψηλά τον κόσμο. Είχε μια κούνια δε...
Διαβάστε περισσότερα