Κατά τον δαίμονα εαυτού.

Έρχονται ώρες που βγαίνει στην επιφάνεια ένα κομμάτι του εαυτού σου το οποίο συνήθως είναι καλά κρυμμένο . Μέσα, βαθιά στα πιο κρυφά κατατόπια της προσωπικότητας σου . Συνορεύει με ενοχές, καταπιεσμένα συναισθήματα , θυμό , άδικες συμπεριφορές , πόνο. Όχι τυχαία. Τρέφεται με αυτά. Έχει γύρω του χιλιάδες καθρέφτες , που δεν είναι εκεί για να αποτελέσουν ένα είδος αυτογνωσιακής τιμωρίας ούτε για να δημιουργήσουν ένα αίσθημα ντροπής η αποστροφής στην αντανάκλαση του. Το αντίθετο. Είναι εκεί γιατί αυτό τους έβαλε εκεί.  Γιατί δεν θέλει να φαντάζεται. Θέλει να ξέρει. Του αρέσει βλέπεις αυτό το διεστραμμένα αποφασισμένο χαμόγελο που διαγράφεται στο πρόσωπο του . Απολαμβάνει να βλέπει ότι στη ματιά του υπάρχει ένα  μπόλιασμα τρέλας , μεγαλείου , ελευθερίας και δικαιοσύνης . Διττή ύπαρξη και σαν μια γνησία τέτοια ,στις φλέβες του τρέχει δημιουργία και καταστροφή ,ικανό εξίσου και για τα δυο . Έτοιμο να φτάσει στα άκρα για να προστατέψει, να προστατευθεί ,να εκδικηθεί . Δίχως να έχει σημασία ποιος είναι ο αντίπαλος , επιτίθεται μανιασμένα, χωρίς οίκτο ,χωρίς επιφυλάξεις . Γιατί ξέρει . Ξέρει ποιες είναι οι επιλογές του. Επικράτηση η αφανισμός  , και από το δυνατό του γέλιο βλέπεις ότι απολαμβάνει ξεκάθαρα αυτή την διλληματική κατάσταση.

Έχω πάψει να αντιμάχομαι τους δαίμονες που κατοικούν μέσα μου. Πλέον είμαστε στην ίδια πλευρά.